ประวัติหลวงปู่สำอางค์ จีรเสฏโฐ
พระเกจิอาจารย์ทรงมนตราแห่งวัดเขาสมิง อ.เขาสมิง จ.ตราด...
....พระครูศาสนกิจโสภณ(หลวงปู่สำอางค์ จีรเสฏโฐ) หรือหลวงปู่เตี้ย เกิดเมื่อวันอังคารที่ 19 ธันวาคม 2488 ท่านเป็นคนบ้านโพธิ์ เมืองแปดริ้ว จังหวัดฉะเชิงเทรา บิดามารดาท่านเป็นเชื้อสายจีน เดิมตั้งชื่อเล่นท่านว่า “ตั่วเท้า” แต่เมื่อท่านเติมโตขึ้นมาเห็นว่าท่านเป็นคนร่างเล็ก มีความคล่องแคล่ว ว่องไว คนทั่วไปจึงเรียกให้เข้ากับบุคลิกตัวของท่านว่า “เตี้ย” ในครั้งเยาว์วัยท่านเป็นโรคไข้ทรพิษจนหมอไม่กล้ารักษาบอกให้นำกลับไปบ้านและให้ญาติทำใจ แต่มารดาของท่านมีความศรัทธาเลื่อมใสในหลวงพ่อโสธร จึงได้จุดธูปบอกกล่าวและยกให้เป็นลูกของหลวงพ่อโสธร ว่าถ้าลูกจะตายก็ให้ตายในลูกหลวงพ่อโสธร แต่ถ้าลูกคนนี้ยังมีบุญก็ขอให้เกิดปฏิหาริย์ให้หายป่วยในครั้งนี้ หลังจากนั้นก็นำน้ำมนต์ที่ทำขึ้นขณะบอกกล่าวหลวงพ่อโสธรราดตั้งแต่หัวจนถึงปลายเท่า ปรากฎว่าเช้าวันต่อมาท่านได้หายไข้และผื่นที่ขึ้นตามตัวอย่างรุนแรงก็ได้ลดลงอย่างอัศจรรย์ทั้งที่ไม่ได้กินยาอะไรเลย ท่านจึงได้สัมผัสพลังบารมีของหลวงพ่อโสธรและเคารพนับถือศรัทธาหลวงพ่อโสธรสุดหัวใจ ในฐานะลูกหลวงพ่อโสธร พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์แห่งเมืองแปดรึ้วนับแต่นั้นมา
ต่อมาเมื่อท่านได้อายุ 12 ปี ท่านได้ย้ายมาอยู่กับน้า ที่อำเภอเขาสมิง จังหวัดตราด และท่านได้เลือกเรียนและจบวิชาช่างไม้(ในอดีตเป็นโรงเรียนการช่าง) เป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีในกลุ่มงานช่างของจังหวัดตราด เพราะหลวงปู่เป็นคนที่มีฝีมือในวิชาช่างที่เรียนมา และท่านได้ไปทำงานที่กรมการทาง 2 ปี ได้ความรู้ในงานที่ทำและยังได้เคล็ดลับวิชาเกี่ยวกับการตัดไม้โค่นไม่เป็นอย่างดีในสมัยนั้น เมื่อครบอายุ 20 ปี ท่านจึงได้บวชตามจารีตประเพณี โดยท่านเจ้าคุณวินัยบัณฑิต วัดวรดิษบุพผาราม เป็นพระอุปัชฌาย์ ซึ่งเป็นสายธรรมยุติ ในครั้งเข้าพรรษาพระอุปัชฌาย์ ก็ได้เรียกตัวกลับวัดเพื่อเรียนบาลีและฝึกปฏิบัติ ขัดเกลาจิตใจและอบรมสั่งสอน เมื่อผ่านเข้าสู้พรรษาที่ 2 ท่านก็เริ่มสนิทมักคุ้นกับพระสุพจน์และพระประสิทธิ์ ซึ่งในปัจจุบันคือพระวิมลเมธาจารย์(หลวงพ่อสุพจ ฐิตพฺพโต) วัดห้วงพัฒนา จ.ตราด และพระครูนิรมิตวิทยาคม(พระอาจารย์ประสิทธิ์ เนมิโย) วัดมหาเจรีย์ อ.สอยดาว จันทบุรี
และหลังจากที่ฝึกมีวิชาความรู้บ้างแล้วก็ได้แยกย้ายกันออกธุดงค์เพื่อแสดวงหาความรู้เพิ่มเติม โดยหลวงปู่เตี้ยได้มุ่งหน้าออกเดินธุดงค์ไปทางภาคใต้ เคยได้ไปพักที่วัดโตนด วัดขันเงิน อำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพร ในบางครั้งก็ได้ปักกลดอยู่ตามป่าตามเขาเพื่อได้ปฏิบัตสมาธิและฝึกจิตใจให้มั่นคงแน่วแน่ และได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับพระที่ได้พบเจอขณะธุดงค์ ตลอดระยะเวลากว่า 12 ปี จนท่านพอใจแล้วก็ได้เดินทางกลับมาวัดเขาสมิงอำเภอเขาสมิง จังหวัดตราด เพื่อมาปฏิบัติและบำเพ็ญเพียรต่อจนได้อภิญญาจารย์ได้สัมผัสถึงบารมีพระอุปคุต องค์เจ้าแม่กิมบ้อเนี้ยเนี้ยที่มีบุญบารมีต่อกันในอดีตชาติด้วยความที่ท่านเป็นเชื้อสายจีน ท่านได้นิมิตเห็นเหล่ารุกขเทวากลุ่มใหญ่ที่อาศัยอยู่ในป่าใกล้วัด หลวงปู่สำอางค์ท่านเป็นพระนักพัฒนา เมตตาต่อคนทุกคนและสรรพสัตว์ต่างๆรวมทั้งเทวดารุกขเทวดาป่าเขา ท่านคือเทพเจ้าหรือ “อริยสงฆ์แห่งเขาสมิง” ตัวจริง ที่กราบไว้ได้อย่างสนิทใจ ที่สำคัญคือหลวงปู่ท่านสามารถสื่อสารได้เคล็ดลับวิชาต่างๆและได้พลังพิเศษจาก ปู่เสือสมิงมนต์ ที่เป็นตำนานแห่งเขาสมิง จนเป็นที่ยอมรับของคนในพื้นที่และผู้ที่ได้สัมผัสกับเครื่องรางที่หลวงปู่ท่านได้ทำเพื่อแจกและให้ผู้คนได้ใช้กันปากต่อปาก เป็นที่รู้กันของชาวบ้านแถววัดเขาสมิงว่าวัตถุมงคลของหลวงปู่สำอางค์ สร้างขึ้นมา หรือที่วัดต่างๆมานิมนต์ท่านไปอธิษฐานจิตนั้นศักดิ์สิทธิ์ทุกรุ่น เเละมีประสบการณ์มากมาย เนื่องจากวัตถุมงคลของหลวงปู่สำอางค์ สร้างขึ้นมาเพื่อแจกให้เหล่าลูกศิษย์ไว้ใช้คุ้มกันตัว โดยที่ไม่มีการตั้งราคาวัตถุมงคล และสร้างครั้งละไม่เยอะ โดยเฉพาะ"เสือแกะจากไม้ขนุน" ที่หลวงปู่ ได้อัญเชิญพ่อปู่สมิงมนต์มาร่วมแผ่บารมี ลงบนเสือแกะไม้ขนุนด้วย แต่มักมีกลุ่มคนชอบลองของ นำเสือแกะไม้ขนุนไปลองยิง ผลปรากฎว่ายิงไม่ออกบ้าง หรือยิงเเล้วเหมือนเสือแกะไม้ขนุนกระโดดหลบลูกปืนบ้าง จนเป็นที่กล่าวขานและต้องการของนักสะสมเครื่องรางกันมาก จนมีอยู่วันหนึ่งหลวงปู่สำอางค์มีนิมิตถึงพ่อปู่สมิงมนต์ มาบอกว่า ต่อไปนี้อย่าแจกเสือแกะไม้ขนุนอีก ท่านขี้เกียจเอาตัวไปบังกระสุนพวกนั้น หลวงปู่ จึงบอกพ่อปู่สมิงมนต์ไปว่า ที่แจกผู้คนไปนั้น ก็เพราะอยากให้บารมีพ่อปู่สมิงมนต์คุ้มครองผู้ที่นำติดตัวบูชา ไม่ให้เกิดภัยอันตรายต่างๆ พ่อปู่สมิงมนต์จึงบอกว่า ถ้ายังงั้นก็อนุญาตแต่ต้องให้ผู้คนที่ศรัทธาเช่าบูชาเท่านั้นเพื่อเสริมบารมีองค์ท่านและสาธุชน ห้ามแจกอีก เเล้วนำเงินไปสร้างอาคารปฏิบัติธรรม ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เสือแกะไม้ขนุนหลวงปู่ก็ไม่ได้แจกอีกเลย แต่ก็ยังมีบางคนที่แอบหยิบเสือแกะไม้ขนุนกลับไปเป็นของตน แต่สุดท้ายเสือแกะไม้ขนุนตัวนั้นก็หนีกลับมาอยู่กับหลวงปู่ดังเดิม
...หลวงปู่ท่านเป็นผู้มีความสันโดษ เรียบง่าย ไม่ชอบวุ่นวายในเรื่องทางโลก จึงมีผู้เคารพจำนวนมากและยกย่องให้ท่านเป็น..พระเกจิอาจารย์แห่งเขาสมิง